LDH یا لاکتات دهیدروژناز آنزیمی است که در بافت‌های یادشده وجود دارد. پس از مرگ سلولی، آنزیم LDH آزاد شده و در خون افزایش پیدا می‌کند. این تست یک آزمایش مجزا و اختصاصی محسوب نمی‌شود و در کنار دیگر فاکتورهای آزمایشگاهی کاربرد دارد. از این آنزیم می‌توان برای تشخیص سطح آسیب بسیاری از بافت‌های بدن استفاده کرد. این ایزوآنزیم خود به چند لاکتات دهیدروژناز مختلف طبقه بندی می‌شود و هر گروه تنها در برخی یا یکی از بافت‌های بدن یافت می‌شوند:
انواع LDH در آزمایش خون
LDH آنزیمی است که اگرچه در اندام‌های مختلف بدن وجود دارد اما ساختار آن در ارگان‌های بدن تا حدودی با هم متفاوت بوده و این اختلاف موجب ایجاد چندین نوع LDH شده است. بسیاری از بافت‌های بدن مانند قلب، ماهیچه‌های اسکلتی، مغز، سلول‌های خونی و کبد و کلیه دارای LDH های متفاوتی نسبت به هم هستند. زمانی که بافت یا ارگانی در بدن آسیب ببیند، LDH به خون آزاد شده و ازاین‌رو با نتایج تست LDH می‌توان التهاب و صدمات بافتی را تشخیص داد. آنزیم LDH به پنج شکل مختلف وجود دارد که در ساختار با هم تفاوت دارند:
- آنزیم LDH-۱ عمدتاً در ماهیچه قلبی و گلبول‌های قرمز خون یافت می‌شود
- آنزیم LDH-۲ در گلبول‌های سفید خون متمرکز است
- آنزیم LDH-۳ در ریه بالاترین تراکم را دارد
- آنزیم LDH-۴ در کلیه، جفت و پانکراس در بالاترین سطوح قرار دارد
- آنزیم LDH-۵ در کبد و عضله اسکلتی یافت می‌شود
تمامی ساختارهای مختلف LDH را می‌توان در خون اندازه‌گیری کرد.
